Dziennikarz: Mam zaszczyt rozmawiać dzisiaj z młodym I wybitnym artystą reprezentującym tzw. świeżą krew poetycką. Na sam początek zapytam: dlaczego?

LeszQ Waligóra: "Co dlaczego?" - chyba powinienem odpowiedzieć, bo widzę, że się pan głupkowato cieszy z powodu zadania tego jakże ponoć dziwnego pytania mającego wytracić mnie z nóg? Proszę Pana, zacznijmy może od tego, dlaczego się pan podpisuje mianem dziennikarza? Kto nazwał pana dziennikarzem, że używa tego określenia, proszę pana, z pana taki dziennikarz jak z koziej dupy trąbka (i proszę tu dopisać, że jest to cytat z Kolumbów, rocznik XX ze strony pierwszej), proszę pana, na miano dziennikarza powinno się zasłużyć, dziennikarz powinno być swego rodzaju określeniem jak artysta, malarz, pisarz, ale proszę pana, jeśli pan uważa się za dziennikarza, to proszę pana o czym mam ja z panem rozmawiać? Proszę pana: nie będę uczył pana sztuki dziennikarskiej, bo to nie moja działka, a chyba w ogóle, to żeby zostać dziennikarzem, prawdziwym, nie taką trąbką, to trzeba mieć tę żyłkę w sobie, to coś, ale proszę pana, dzisiejsze media, to takie dziennikopolo, proszę pana, pan jest dziennikopolowcem, proszę pana, proszę się wstać, ubrać się, i wyjść, i nie obrażać mnie więcej, bo jeśli nazywa mnie pan młodym i wybitnym artystą reprezntującym tzw. świeżą krew poetycką, to zachować się muszę jak przystało na te pańskie przedziwne określniki, nawiasem nie wiem skąd pan wytrzasnął takie obciachowe określenia. Do widzenia panu, proszę zamknąć drzwi za sobą.

Już nie dziennikarz: do widzenia.